تو را وقتِ نبودم، دوست دارم

تو را ای روح معصومانه ی عشق
میان  تار و پودم دوست دارم

تو را چون آیه های افرینش
به ذکر  هر  سجودم  دوست دارم

تو را  ای  آفتاب  فصل  پاییز
سراسر در وجودم  دوست  دارم

تو را همچون خیال  مشعلی داغ
به شبهای کبودم  دوست دارم

تو را در باور قلب ضعیفم
به سر حد حدودم دوست دارم

وجودت را برای شعر و آواز
 سرآغاز سرودم دوست دارم

اگر روزی شکستم لحظه لحظه
تو را وقت نبودم دوست دارم

هیچ ندیدی...هیچ

من نرگس مستانه شدم، هیچ ندیدی
من گیسوی بی شانه شدم، هیچ ندیدی

آهوی تو با ناز خرامید به صحرا
دنبال تو بی خانه شدم، هیچ ندیدی

تا زلف گشودی دل ما رفت به تاراج
گیسوی تو را شانه شدم، هیچ ندیدی

هر بار که جوشید دلم در تب عشقت
چون باده ی میخانه شدم، هیچ ندیدی

آغوش غزالت به غزل باز شد اما
تا سوی غزلخانه شدم، هیچ ندیدی

من غرق دو چشمت شده بودم که ببینی
با موج تو دیوانه شدم، هیچ ندیدی.

درد عشق

درد یعنی من کنارت باشم و تو دورتر
درد یعنی عاشقت باشم ولی تو دوست تر

درد یعنی منتظر باشی بگوید عاشقم
حکم صادر می شود لیکن تو را محجورتر

درد یعنی داغ عشق تو بسوزاند مرا
بی تفاوت بگذری تا که شوم من دودتر

درد یعنی التماسش را کنی عشقم بمان
بشنوی حسم به تو کم می شود هر روزتر

درد یعنی یار تو هر دم تو را طعنه زند
هستی هر روز نزد او از روز قبل مشکوک تر

درد یعنی تا که هست مستانه تر باشی ولی
تا که رفت عشقت، غمت در دل شود انبوه تر

درد را از هر طرف من خوانده ام تکرار شد
نیست اندر قلب من جز درد، غمی پُر سوز تر

خنده ی تو

                                                                                 

                                                                   عشق همین خنده های ساده ی توست

                                                                      وقتی با تمام غصه هایت می خندی

                                                                           تا از تمام غصه هایم رها شوم

                                                                                                                       کیکاووس یاکیده

دل عاشق

بگیر از من این هر دو فرمانده را

'دلِ عاشق' و 'عقلِ درمانده' را

فاضل نظری

دلِ تنگ

گاهی آنقدر دلم برایت تنگ می شود،

که دیگر جایی برای خودم باقی نمی ماند..

این روزها

پیشتر آوای دلت خوش تر بود،

به دل می نشست،

دلهامان را می گشود،

غمها را می شکست.

لیک

این روزها

گوشم را از آواز سکوتت پُر کرده ام،

چشمِ دلم را به اُمید دیدارت روشن،

گلِ سرخِ آرزو را پرپر کرده ام.

این روزها

می دانم

راهم بیراه ست و دلم گمراه،

لیک

در این فصل ناتمام پشیمانی،

گر چترِ عشقت نبود همراه

اسیر باران حسرت بودم گاه و بی گاه.

این روزها،

با خود می گویم،

کاش می شد با هم به گذشته می کردیم سفر،

از  آینده می دادیم خبر،

می دانستیم قدر دل را،

می سپُردیم به دستان باد زمان بذر عشق را.

کاش می شد..

امیر بهزادپور

نمی دانم چرا (2)

سرد شده ای

درست مثل این چایی

اما نمی دانم چرا از دهان نمی افتی!

نمیدانم چرا؟

اما تو را هر جا که می بینم

کسی انگار می خواهد ز من تا با تو بنشینم.

محمدعلی بهمنی

دریایی

باید به مانند رود بود و گذشت،

باید جاری بود،

در کنار خیلی ها نشست،

گاهی خشمگین و خروشان،

گاهی آرام و روان،

...

هر چه باشیم آخرش دریاییم.

امیر بهزادپور