چای تلخ

چای تلخ من امروز شکر می خواهد

سینه ی تنگ من از عشق خبر می خواهد

...

بعد یک عمر دویدن شده ام مانندِ

باغبانی که از دانه ثمر می خواهد

...

حال من حال کسی شد که در ویرانی

بعد هر زلزله یک ذره اثر می خواهد

...

منم آن کُنده ی بی حاصل یک جنگل سبز

که فقط ضربه ی سنگین تبر می خواهد

...

تو بسوزان دل من را به حریقِ آهی

چه کنم قلب من امروز شرر می خواهد

امین قنبری

بیا تا برایت بگویم

صدا کن مرا

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

سهراب سپهری

تو چرا بی خبر از ما شده ای

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه باک

نازنینا تو چرا بی خبر از ما شده ای

سردرد

مدتی ست سردردهای گاه و بی گاه مرا آزار می دهد،

...

از وقتی که راز دلم را به تو گفتم،

چشمانم علاقه عجیبی به سنگ فرش های خیابان پیدا کرده،

مُدام با سر می روم توی دیوار.

دعوت

تو را به یک فنجــان چــای دعوت می کنم

دعوتم را بپـــذیر

دلم نگاهــت را می خواهد

هوس کرده ام چایم کنارت یخ کند

اینکه از دور تماشا کنمت سنگین است

اینکه از دور تماشا کنمت سنگین است
در دلم باشی و حاشا کنمت سنگین است

بعد هر بغض که شاعر بشوی می فهمی
هر کجای غزلم جا کنمت سنگین است

تلخ باشی و دم از واژه ی شیرین بزنی
پشت هر قافیه پیدا کنمت سنگین است

هی نخوابی و دلم شور دلت را بزند
او برانگیزد و پروا کنمت سنگین است

نکند فاش شود پیش کسی غربت ما
ترس از این قصه که رسوا کنمت سنگین است

نقش چشمان تو در قتل دلم مشهود است
شب به شب از سر دل وا کنمت سنگین است

قاصدک

قاصدک!

شعر مرا از بَر کُن

برو آن گوشه باغ

سمتِ آن نرگس مَست

و بخوان در گوشش

و بگو باور کُن

یک نفر یاد تو را دمی از دل نَبَرد.

سهراب سپهری

نه...

تا که پابندت شوم از خویش می رانی مرا

دوست دارم همدمت باشم ولی سربار ، نه

سخت می گیری به من با اینهمه از دست تو

می شوم دلگیر شاید نازنین بیزار ، نه

پریناز جهانگیر عصر 

(بخشی از شعر)

توشنبه

لبخند می زنی، بهار می شود؛

صدایم می کنی، نسیم می وزد؛

هر روز هفته تویی!

امروز هم "توشنبه" است.

قصه دیوانگی

هـمـه جــا قـصـه دیـــوانـگی مجـنـون اسـت

هیچکس را خبری نیست که لیلی چونست؟

من گویم که لیلی مجنون تر است

پریشان و غمگین و دیوانه تر است

مجنون آنچه در دل داشت عیان کرد

داد دیوانگی لیلی زد و فغان کرد

بیچاره لیلی، نتوانست و حیا کرد

خون جگر خورد و در دل نهان کرد

تنها بر آب روان گفت و بر جوی نشست

تا که مجنون را بدید و ظرفش شکست

که ای مجنون مگو چرا ظرف مرا بشکست

همچون ظرف، حرف مردم مرا هم شکست

دیگران کیستند؟ کور گشته ام همه را جز تو

مرا میلی نیست، گ ...

عشق را با نام مجنون گفته ای

قصه ای از شوقِ لیلی گفته ای؟

رضا مانی