جورچین

آخرین تِکه جورچینِ قلبِ من؟

نه!

تنها تکه‌ی آنی!

وقتی که نیستی چیزی کم دارم،

تو را...؟! خودم را...؟!

نمیدانم!

از وقتی که نیستی، دیگر خودم را نمی‌شِناسم.

من گم شده‌ام،

در خود...؟! شاید در تو!

دیگر هیچ مپرس.

بیا...فقط بیا!

بیا و پیدایم کن!

که "دوستت دارم"ها در گلواَم، دارد خفه‌ام می‌کند.

#بازگشت
#سربازی_پایان

طریقِ عاشقی

 

          چون زبان متصل به دل بودم، رازِ دل یک به یک بیانم کرد (جلال‌الدین محمد بلخی).

            مشقم کن، وقتی که عشق را زیبا بنویسی فرقی نمی کند که قلم از ساقه‌های نیلوفر باشد یا از پَر کبوتر (حسین منزوی).

 

 

 

اشکِ دو چشمِ من چرا، شبم سحر نمی‌کند

آهِ نهــادِ من چــرا، دِگـر اثــر نمی‌کند

 

خنده‌ی عاشقـانه اش، ز راه مـرا بِدر کند

مستِ دو چشمِ پُر فَریب، ز او حَذَر نمی‌کند

 

دل شِکُفَد ز عشقِ او، کویرِ دل بهار شود

بر شَرَرِ خـزانِ من، بهــار سفر نمی‌کند

 

بر دِلِ بی‌قرارِ من، کُجا رِسَد پَریوَشی

چـرا کسی، زِ حالِ تو، مرا خَبر نمی‌کند

 

حسرتِ با تو بودنم، ببین چه ها نکرده است

مَحرمِ قلبِ بی کَسَم، به من نظَر نمی‌کند

 

دستِ دلم رها مکُن، کاین مرغِ پَر شِکسته‌ام

جُز به طریقِ عاشـقی، سویــی گُذر نمی‌کند

 

 

 

 

 

# دِژبان

# سربازی_نوشت_9

 

 

 

 

عاشقانگی 2

 

با چشمِ خود، گویم ترا هر آنچه در دل دارمت

جانِ جانانِ منی، با جان و دل دوست دارمت

 

از دستِ من تا دستِ تو، گویی که چندان راهی نیست

دوست دارمت، دوست دارمت، لیکن هنوز ندارمت

 

 

گاهی که دلم به اندازه ی تمام غروبها می گیرد،

چشم‌هایم را فراموش می کنم،

اما دریغ که گریه ی دستانم نیز مرا به تو نمی رساند،

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم،

و هیچ کس مهربان‌تر از گنجشک‌های کوچک کوچه های کودکی ام نیست،

و کسی دلهره‌های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد،

و یا کابوس‌های شبانه‌ام را نمی داند،

با این همه، نازنین، این تمام واقعه نیست؛

از دل هر کوه، کوره راهی می گذرد،

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد،

و شبی نیست که طلوع سپیده‌ای در پایانش نباشد،

و

از چهار فصل دست کم یکی بهار است.

 

 

 

 

 

افسونگر

 

 

 

بر دردِ بی درمانِ من، کس آشنا هرگز نشد

دردی که در دل مانده است، فهمیده او هرگز نشد

 

در فصلِ تنهاییِ من،چیزی بجُز باران نبود

دریاکویرِ جانِ من، سیراب ولی هرگز نشد

 

دادم زِ دست بینای خود، شب‌گریه ها، بیدادِ دل

چشمانِ غم‌بارم زِ تو، غافل ولی هرگز نشد

 

در جُستجویت، موی سیاهم، سپیده گشته

در فصلِ بی برگیِ من، دیدارِ تو، هرگز نشد

 

سالی دگر، عُمرم برفت، وز غافله جامانده ام

"ای ساربان آهسته ران"، راهم جُدا هرگز نشد

 

افسونگری! بر جانِ پائیزان دمی، بهاره‌ای!

جادوی چشمانت ولی، تسلیمِ من هرگز نشد 

 

هر عاشقی از راهِ عشق، مستیِ جاویدان بَرَد 

کز آتشش، بهای دل، تضمین ولی هرگز نشد

 

 

 

 

# برجک6

 #سربازی_نوشت_8

 

 

عاشقانگی

 

 

عاشق و دلداده منم

بی دل و دلباخته منم

 

در طلب کوی او

عاقل و دیوانه منم

 

مستند ماه تویی

رونق باریده منم

 

چشم دو خورشید تویی

وانکه نور ندیده منم

 

باغ و بهارم تویی

آذر افسرده منم

 

حسرت بیگانه تویی

صولت رنجیده منم

 

چشمه‌ی بیدار تویی

آن چه که خوابیده منم

 

نم‌نمِ مهتاب تویی

اطلس پژمرده منم

 

صبر و شکیبا تویی

عاشق جان داده منم

 

رهروی خورشید تویی

ظلمت ظلمانه منم

 

خلوت دیدار تو

رنگ رخ افروخته منم

 

چهره‌ی پوشیده تویی

آن که رخت دیده منم

 

جلوه‌گهِ یار تویی

آنکه پسندیده منم

 

 

 

 

# برجک4_نگهبانی

# سربازی_نوشت_7

 

 

قبله

پشت دیوار شب یه راهی داره
که می ره یه راست در خونه ی ستاره
چهار قدم از ور دل ما که رد شی
می بینی ماه شب چارده داره
خورشید خانوم ابروشو بر می داره
بیا بریم اونجا که شباش بوی تو باشه تو هواش
باد که میاد رد شه بره بریزه سرت ستاره هاش
وقتی میای قشنگترین پیرهنتو تنت کن
تاج سر سروریتو سرت کن
چشماتو مست کن همه چی رو بشکن
الا دل ساده و عاشق من
قبله یعنی حلقه ی چشم مستت
ضریح اونه که دست بزنم به دستت
جای دخیل پامو ببند تو خونه‌ت
به جای مهر سرمو بزار رو شونه‌ت
سرمو بزار رو شونه‌ت
 

مسعود امینی

 

 

 

 

 

به حکم عشق

 

           ای دل به کوی او، ز که پرسم که بهار کو؟! (حسین منزوی)

           زمزمه شعرِ نگاهِ تو را می شنوم. با دل و جان آشناست. (ه-ا-سایه)

به وقـتِ دیدارت بهــارا ! جز سلامت را نمی خواهم

به روزِ وصل، هنگامِ لبخند، جز نگاهت را نمی خواهم

به دردِ عشقت مبتلا گشتم، و هر دم آه ز دوری ات

آرزویی من ندارم، جز دوایت را نمی خواهم

به جنگِ چشمانت روم، از صلحِ عشق چیزی مگوی!

به حکمِ عشق دستم ببند، من جز قصاصت را نمی خواهم

دلی کاندر سینه ام، هر دم ز عشقت می تپد ای یار

خزانِ جاری ست در دلم، که جز بهارت را نمی خواهم

شبی که، خیالت، نشیند، بر سرسرای بی کسی

به بالینم بیا، که من، جز روی ماهت را نمی خواهم

کسی چه می داند هنوز از عشقِ بی همتای من

چو رازِ دل افشا کنم، من جز رضایت را نمی خواهم

تمامِ عمر گر راهِ خود گم کرده ام، باز هم به دل دارم تُرا

که در کویرِ بی گذارم، جز نشانت را نمی خواهم

تمام حرف دلم اینست،

من عشق را به نام تو آغاز کرده ام، 

در هر کجای عشق که هستی،

آغاز کن مرا.

#سربازی_نوشت_6

یادِ تو می کُند دلم

          شود آیا، پرِ شعرِ مرا بگشایند؟!

          تا تو را جلوه بهارا ! ز قیاس افزاید، دل پژمرده ی چون برگِ خزانم با توست (حسین منزوی*)

 

ابر که می بارد ز دل، یاد تو می کند دلم

اشکِ قلم که می چکد، یاد تو می کند دلم

در سکوتت هر شبی، می نگرم به آسمان

می گذرد شهابی، یاد تو می کند دلم

می آید تا غروب، دفترِ شعرِ منزوی *

برگ به برگ می خوانمش، یاد تو می کند دلم

شب که می آید دلم، هوای خانه می کند

عشقِ بی بهانه ام! یاد تو می کند دلم

دستِ من یخ می زند، گر تو نگیری دستِ من

در زمستان روز و شب، یاد تو می کند دلم

از شبم نیمی گذشت، حالِ مرا دگر مَپرس

از غمت هر دم سحر، یاد تو می کند دلم

آمدی این دل به شوقت، گریه می کُند ز عشق

آه! برفتی از برم! یادِ تو می کند دلم

# اردوگاه_نظامی

# سربازی _نوشت_5

آتشِ خُفته

          سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاری است ؛ که این شگفت ترین نوع خویشتن داری است

          تمام روز ، اگر بی تفاوتم، اما ؛ شبم قرین شکنجه، دچار بیداری است (حسین منزوی)

کلامِ من، قرارِ من، ای که دلم برای توست

سفر کُنم در پیِ تو، آه که دلم برای توست

ز عشقِ تو جانم بسوخت، روحم بتن پروانه شد

کاین آتش خُفته به‌‌دل، هر جا روم برای توست

ز حسرتت، چشمانِ من، متروک‌ترین ویرانه است

بنگر به من، گریهِ عاشقانه‌ام برای توست

گر من به شوقِ دیدنت، ز خود به قِبطه می‌روم

جانا بیا، که اندیشه‌ی، وصالم برای توست

"من زنده‌ام به مهرِ تو، ای مهربان‌ترین من"

به وصلِ روح، مرا بشور، عهدِ دلم برای توست

# سربازی_نوشت_4

جانِ جان اَفزای من

     

          بریز بر قدمم اشک سینه سوزت را ؛ بپاش روی من آواز سرمه دوزت را

          که از کنار تو با آرزوی دیدارت ؛ شکسته می‌روم امشب خدا نگهدارت (محمدرضا حسینی‌مود).

در دفترم نامِ تو را، ای خوش غزل آوازِ من

هر دم بَرم از جان و دل، ای محرم و همرازِ من

با من بگو از حالِ خود، آهنگ احوالاتِ خود

مستم به سازت ای صنم،ای خوش قلم همسازِ من

گشتم اسیر در دامِ تو، ای صولتت همچو بهار

من در دلت سربازِ تو، تو در دلم بهنازِ من

در این سرای بی کسی، چون ماهِ شب‌های تَرم

بر من بتاب، بر غُربتم، ای گلرُخِ طنازِ من

ای جانِ جان افزای من، بر جان و دل غمخوار من

ای قاصدِ فصلِ بهار، در زندگی آغازِ من

گویم همی از رازِ دل، جان در تنم فدای تو

هرگز نخواهم جز تو را، ای در دلم نیاز من

# سربازی_نوشت_3