بهارزاد

           آدمی نیاز مبرم دارد که شعر بخواند، آزاد باشد، و گاهی نیز باران ببارد (سیدعلی صالحی)

سازم کوک نیست، 

دستانم عُریان،

لیک دلم با عشق تو بسته پیمان؛

نگاهم دوخته بر زمین،

حسرت و اندوه در کمین، 

دل ز دوری ات، غمین؛

درآ و بر چشمان سردِ من بتاب،

ای نگاهِ غُربتِ تنهایی من،

ای ماهِ شبِ مهتابی من،

ای بهارِ تابستانی من؛

درآ و دستانم بگیر

'تا بجای راه رفتن به پرواز درآیم'

ای امّید،

ای سپیده دم،

که من زاده ی تو ام،

تو که از تبار بهارانی.

من صبورم اما، آه، این بغض گران صبر چه می داند چیست؟! (حمید مصدق)