سهراب کجا رفت؟

ای دوست، چه پرسی تو که سهراب کجا رفت؟
سهراب، سپهری شد و سر وقت خدا رفت

او نور سحر بود کزین دشت، سفر کرد
او روح چمن بود که با باد صبا رفت

همراه فلق در افق تیره این شهر
تابید و به آنجا که قدر گفت و قضا رفت

ناگاه چو پروانه، سبک خیز و سبکبال
پیدا شد و چرخی زد و گل گفت و هوا رفت

ای جامه شعرت نخ آواز قناری
رفتی تو و از باغ و چمن نور و نوا رفت

فریدون مشیری            

(در غم فراق سهراب سپهری)

بگشای بال هایت را

کوله بار آشوبت را بگشا،

دلتنگی هایت را به من بسپار،

کوله ام همیشه برایت جا دارد.

بگیر دستانم را،

بگشای بال هایت را،

و تا رویاهایت به پرواز درآ.

تکیه گاهت خواهم ماند.

محراب

تهی بود و نسیمی،

سیاهی بود و ستاره ای،

هستی بود و زمزمه ای،

لب بود و نیایشی،

"من" بود و "تو"یی:

نماز و محرابی.

سهراب سپهری

واژه رنگ زندگی بود

وقت راهی شدن تو، کفترا شعرامو بردن

چشام از ستاره سوختن، منو به گریه سپردن

رفتی و شب پُر شد از من، از من و دلواپسی ها

رفتی و منو سپردی به زوال اطلسی ها

واژه رنگ زندگی بود، وقتی تو فکر تو بودم

عطر گل با نفسم بود وقتی از تو می سُرودم

ایرج جنتی عطایی

واژه رنگ زندگی بود

باغچه شعر

من همین قدر که با حال و هوایت، گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست.

محمدعلی بهمنی

سلام

دستت را می‌گیرم،

و به‌ سمتِ پاییز قدم می‌زنم،

و به تو سلام می‌کنم.

سلام علاقه‌یِ خوبم،

علاقه‌ جانِ من.

می‌دانی؟

من سال‌هاست به دوست داشتنِ تو آرامم.

افشین صالحی

چیستان

ما گُنه کاریم، آری، جرم ما هم عاشقیست
آری اما آنکه آدم هست و عاشق نیست، کیست؟

زندگی بی عشق، اگر باشد، همان جان کندن است
دم به دم جان کندن ای دل کار دشواری است، نیست؟

زندگی بی عشق، اگر باشد، لبی بی خنده است
بر لب بی خنده باید، جای خندیدن گریست

زندگی بی عشق اگر باشد، هبوطی دائم است
انکه عاشق نیست، هم اینجا، هم اینجا دوزخیست

عشق عین آب ماهی یا هوای آدم است
می توان ای دوست بی آب و هوا یک عمر زیست؟

تا ابد در پاسخ این چیستان بی جواب
بر در و دیوار می پیچد طنین چیست؟ چیست؟

قیصر امین پور

کویر فاصله

کم می آورم جای خالی تو را در تمام نفس هایی که بی تو می کِشم.

کاش می شد سفر می کردم به پستو های این کویرِ فاصله،

و سراب بودنت را سَر می کشیدم.

تو بهار دلکشی و من چو باغ

تا تو با منی زمانه با من است

بخت و کام جاودانه با من است

تو بهار دلکشی و من چو باغ

شور و شوق صد جوانه با من است

یاد دلنشینت ای امید جان

هر کجا روم روانه با من است

ناز نوشخند صبح اگر توراست

شور گریه ی شبانه با من است

برگ عیش و جام و چنگ اگرچه نیست

رقص و مستی و ترانه با من است

گفتمش مراد من به خنده گفت

لابه از تو و بهانه با من است

گفتمش من آن سمند سرکشم

خنده زد که تازیانه با من است

هر کسش گرفته دامن نیاز

ناز چشمش این میانه با من است

خواب نازت ای پری ز سر پرید

شب خوشت که شب فسانه با من است

امیرهوشنگ ابتهاج

انتظار

همه چیز
از نبودن تو حکایت می‌کند،
به جز دلم،
که همچون دانه ای در تاریکی خاک،
در انتظار بهار می‌تپد.

آنتوان دوسنت اگزوپری