پاییزِ عاشق

تلخ است که لبریز حقایق شده است
زرد است که با درد، موافق شده است

عاشق نشدی وگرنه می فهمیدی
پاییز بهاریست که عاشق شده است

میلاد عرفانپور

دست

از دل و دیده، گرامی تر هم آیا هست؟

دست،

آری، ز دل و دیده گرامی تر:

دست!

شرف دست همین بس که نوشتن با اوست،

خوشترین مایه دلبستگی من با اوست.

در فروبسته ترین دشواری،

در گرانبارترین نومیدی،

بارها بر سرخود بانگ زدم:

هیچت ار نیست مخور خون جگر،

دست که هست!

بیستون را یاد آر،

دست هایت را بسپار به کار،

کوه را چون پَر کاه از سر راهت بردار.

فریدون مشیری

خودت را جای من بگذار

خودت را جای من بگذار و بعدش خوب دقت کن

ببین یک دل نه صد دل عاشق خود می شوی یا نه؟

ناشناس

چشم در چشم

در قطارِ عشق

همسفرم هستی.

سالهاست می شناسمت.

دلم می خواهد بنشینم،

و

یک دل سیر نگاهت کنم.

اما می ترسم

چشمم به چشمت اُفتد، و بمیرم.

راستی! گفتی چشمانت چه رنگی بود؟!

قلمت را بردار

قلمت را بردار،

بنویس

از دانه های انار،

از عشق، از بهار.

بنویس

از هر چه تو را آزُرده،

از هر چه طاقتت را بُرده،

بیا و بنشین،

قلمت را بردار.

یک فنجان عشق ریخته ام برایت،

دستم را رد مکن،

در این مِهر بی مِهر پاییز،

بهارِ من باش.

تو که نباشی

روزهای سختی ست؛

تو که نباشی

من ستاره هایم را به که بفروشم؟!

واژه از من، چشم از تو

واژه از من، چشم از تو، شعر زیبا می شود
شور ازمن، ناز از تو، شهر غوغا می شود

خستگی هایت به دوش من سرت دور از بلا
اینچنین خوشبختیم، معنای حالا می شود

در کمرگاه هراس انگیز طوفان و تگرگ
رنج از من، نور از تو، باز فردا می شود

عشق را قانون تلخی ها روایت کرده اند
باتو گویا عشق راه حل معما می شود

من نمی خواهم که دستی باشم اندر پشت تو
پشت در پشت توام، اینگونه بالا می شود

خانه ات امن و دمت گرم و اجاقت گرمتر
واژه از من، چشم از تو، شعر غوغا می شود

ناشناس

به همین سادگی

دل دیگر در جای خود نیست،

به همین سادگی!

حسین منزوی

درس عشق

من در کلاس درسِ عشق تو همیشه مردودم،

کمی به من "عاشقانِگی" بیاموز.

نقاش نیستم ولی..

نقاش نیستم من ولی، ناز نگاهت می کِشم
عکس تو را بر لوح دل، برجسته پنهان می کِشم

در این اثر من تو را، چون آسمان آبی وصاف
جای آن شمس و قمر، برق  نگاهت می کِشم

رنگ چشمان سیاهت، را به رنگ عاشقی
روی زیبایت سفید، هم شکل  پاکان می کِشم

می رسد نوبت به پیشانی، چه کار مشکلی
بخت و اقبالت بلند، چون قله ها، آن می کِشم

ابروانت را کمانی، تیز و بران همچو  تیغ
قد و قامت همچو سرو، به چه غزلخوان می کِشم

مهربانیت چو طوفان، چون گرفت آرامشم
عشق تو ای نازنین، غران غران می کِشم

هرچه خوبی هست ،در دنیا زمین تا آسمان
هر چه بادا باد این بار، من تو را آن می کِشم

جواد الماسی