تکنوازی - قطعه دوم

با من حرف بزن

صدای سکوتت را نمی شنوم،

با من بگو از هر آنچه که دیگران از لمس تار و پودش عاجزند،

بگو از چرایی تمام لحظاتی که در قبال "دلم تنگ شده"هایم سکوت می کنی.

از لحظاتی که به آسمان می روم تا بگویم "دوستت دارم"

و از لحظاتی که سکوتِ متقابلت از بین ابرها به قعر زمین فرودم می آورد.

با من حرف بزن

گوشهایم برای شنیدن سکوتت آموزش ندیده اند.

این روزها که گوشهایم ابزار دل و دست و چشمانم شده،

این روزها که فقط گوشهایم هستند که بودنت را یادآوری می کنند،

با سکوتت، دل و دست و دیده ام را آزار نده.

در این روزهای آسان، در این شب های سخت،

در این روزهای خوب، در این شب های بی رحم،

در این روزهای زود، در این شب های دیر،

 هیچ صدایی نیست که وجودم را بلرزاند جز سکوت.

در این شب ها، سکوت که می کنی،

من می ترسم

از رسیدن روزی که دیگر برای گوشهایت، برای چشم هایت، غریبه شده باشم.

با من حرف بزن

مثل تمامی لحظاتی که چشم هایمان با هم سخن می گفتند،

مثل تمامی ثانیه هایی که دستهایمان در سکوت، شعر بی قافیه می خواندند.

حالا، چشم ها و دست هایم امید به تو دارند،

به نگارگریِ قلمِ دلت.

اگر دلت با من هست، با من حرف بزن

تا محکم تر قدم بردارم، تا ترس دلم بریزد،

می خواهم سوی تو آیم

ولی

گوشهایم صدای سکوت را هرگز معنا نکرده اند.