میهمان ناخوانده

دلتنگی هست،

حسرت هست،

غم هست،

پاییز  هم که در راهست،

من و این همه میهمان ناخوانده!

آمده اند تا من تنها نباشم،

پس تو کی میایی؟

برای دوستت دارم گواهم می شوی آیا؟

شبی در شب ترین شب ها، تو ماهم می شوی آیا؟

تو تسلیم تماشای نگاهم می شوی آیا؟

شبیه یک پرنده، خیس از باران که می آیم

تو با دستان پر مهرت، پناهم می شوی آیا؟

پس از طی کردن فرسنگ ها راهی که می دانی

کنار خستگی ها، تکیه گاهم می شوی آیا؟

شناکردن میان خاک ها را من بلد هستم

تو اقیانوس موج، آماج راهم می شوی آیا؟

نگاه ناشیانه، من به هستی داشتم عُمری

تو تصحیح تمام اشتباهم می شوی آیا ؟

اگر بی روز و بی تقویم ماندم من

به وصل فصل هایت، سال و ماهم می شوی آیا؟

برای دوستم داری گواهت بوده ام عمری

برای دوستت دارم گواهم می شوی آیا؟

...

دلنوشت

عطر تو برایم آشناست،

وقتی می آیی، پرستوها به پرواز در می آیند، خیالم گل باران می شود،

از کیلومترها دورتر تو را در قلبم حس می کنم،

همین که بی صدا می آیی و به من خسته و دلتنگ سری میزنی، کافیست.

اما گاهی من می ترسم،

ترس از نزدیک شدن به سراب،

اینکه آنچه از تو حس می کنم خیالی بیش نباشد،

کمی نزدیکتر بیا، خودت هستی؟

چشمانم که دیگر سویی ندارد،

لیک این روزها،

من،

با سراب یاد توست که سیرابم،

با حس حضور توست که آرامم،

با تبسم عکس توست که شادابم،

بیا و فاصله ها را بردار،

نگاهم کن تا گُلِ آفتاب گردانت شوم،

صدایم کن، تا ترانه سازت شوم.

سکوت

گفتم:

سکوت چیست؟

آری سکوت تو هرگز دلیل پایان نیست.

گفت:

گفتی سکوت؟

هرگز!

گاهی سکوت واژه گویایی ست.

حمید مصدق

نیمه شب

من و صبح و حدیث بیداری

پشت میزی، نشسته بر صندلی

غرق در این اندیشه،

که تو هم دلتنگ و بی تاب منی!؟

دستی شانه ام را نوازش می کند،

مادرم است:

هنوز بیداری؟

شب از نیمه گذشته!

گل و گلدان

گل من، تو که نباشی،  دل گلدان تو، به امید کدامین بهار زنده باشد؟

کمی بیا و در من سبز شو.

تو که باشی، چهار فصل من بهاره.

دوس دارم برای تو با همه فرق کنم

دوس دارم نگات کنم تا که بی حال بشم،

تا ازم دل ببری منم اغفال بشم،

دوس دارم برای تو با همه فرق کنم.

دوسِت دارم

و من چگونه بی تو نگیرد دلم

وقتی تو نیستی، شادی کلام نامفهومی ست،

و "دوستت می دارم" رازی ست که در میان حنجره ام دق می کند،

و من چگونه بی تو نگیرد دلم

اینجا که ساعت و آیینه و هوا به تو معتادند.

حسین منزوی

اهل عشق چه رسواست بین آدم ها

چقدر فاصله اینجاست بین آدم ها

چقدر عاطفه تنهاست بین آدم ها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد

و او هنوز شکوفاست بین آدم ها

کسی به خاطرپروانه ها نمی میرد

تب غرور چه بالاست بین آدم ها

و ازصدای شکستن کسی نمی شکند

چقدر سردی وغوغاست بین آدم ها

میان کوچه دل ها فقط زمستانست

هجوم ممتد سرد ماست بین آدم ها

زمهربانی دل ها دگر سراغی نیست

چقدر قحطی رویاست بین آدم ها

اضطراب

دارد پاییز می رسد،
انار نیستم،
که برسم به دست های تو؛
برگم،
پُر از اضطرابِ افتادن!

اشرف مهدوی